Noticias

HISTORIA E EVOLUCIÓN DA ANESTESIA INTRAVENOSA

A administración intravenosa de fármacos remóntase ao século XVII, cando Christopher Wren inxectou opio a un can usando unha pluma de ganso e unha vexiga de porco, e o can quedou "estupefacto". Na década de 1930, o hexobarbital e o pentotal introducíronse na práctica clínica.

Foi na década de 1960 cando se formularon os modelos e as ecuacións para as infusións intravenosas na farmacocinética e, na década de 1980, introducíronse os sistemas de infusión intravenosa controlados por ordenador. En 1996 introduciuse o primeiro sistema de infusión controlado por obxectivo (o «Diprufusor»).

DEFINICIÓN

A infusión controlada por obxectivoé unha infusión controlada de tal xeito que se intenta conseguir unha concentración de fármaco definida polo usuario nun compartimento ou tecido corporal de interese. Este concepto foi suxerido por primeira vez por Kruger Thiemer en 1968.

FARMACOCINÉTICA

Volume de distribución.

Este é o volume aparente no que se distribúe o fármaco. Calcúlase coa fórmula: Vd = dose/concentración do fármaco. O seu valor depende de se se calcula no tempo cero, despois dun bolo (Vc), ou no estado estacionario despois dunha infusión (Vss).

Liquidación.

A eliminación representa o volume de plasma (Vp) do que se elimina o fármaco por unidade de tempo para ter en conta a súa eliminación do corpo. Eliminación = Eliminación X Vp.

A medida que aumenta a eliminación, a semivida redúcese, e a medida que aumenta o volume de distribución, tamén o fai. A eliminación tamén se pode usar para describir a rapidez coa que o fármaco se move entre os compartimentos. O fármaco distribúese inicialmente no compartimento central antes da distribución aos compartimentos periféricos. Se se coñecen o volume inicial de distribución (Vc) e a concentración desexada para o efecto terapéutico (Cp), é posible calcular a dose de carga para acadar esa concentración:

Dose de carga = Cp x Vc

Tamén se pode empregar para calcular a dose en bolo necesaria para aumentar rapidamente a concentración durante unha infusión continua: Dose en bolo = (Cnova – Creal) X Vc. A velocidade de infusión para manter o estado estacionario = Cp X Aclaramento.

Os réximes de infusión simples non acadan unha concentración plasmática en estado estacionario ata que se alcanzan polo menos cinco múltiplos da semivida de eliminación. A concentración desexada pódese conseguir máis rapidamente se unha dose en bolo vai seguida dunha velocidade de infusión.