Noticias

Historia e evolución da anestesia intravenosa

A administración intravenosa de drogas data do século XVII cando Christopher Wren inxectou opio nun can usando unha vesícula de ganso e a vexiga de porco e o can queda "estupefado". Na década de 1930 introduciuse na práctica clínica o hexobarbital e o pentotal.

Na década de 1960 se formaron modelos e ecuacións para infusións IV e na década de 1980 introducíronse sistemas de infusión IV controlados por computadora. En 1996 introduciuse o primeiro sistema de infusión controlado por obxectivo (o "Diprufusor").

Definición

A Infusión controlada por destinoé unha infusión controlada de xeito que intente conseguir unha concentración de medicamentos definida polo usuario nun compartimento corporal de interese ou tecido de interese. Kruger Thiemer suxeriu este concepto en 1968.

Farmacocinética

Volume de distribución.

Este é o aparente volume no que se distribúe a droga. Calcúlase pola fórmula: Vd = dose/concentración de fármaco. O seu valor depende de se se calcula no momento cero - despois dun bolo (VC) ou en estado estacionario despois dunha infusión (VSS).

Depuración.

A depuración representa o volume de plasma (VP) a partir do cal se elimina o medicamento por unidade de tempo para dar conta da súa eliminación do corpo. Clearance = Eliminación x VP.

A medida que a depuración aumenta a vida media reduce e a medida que o volume de distribución aumenta, tamén o fai a vida media. A depuración tamén se pode usar para describir a rapidez con que se move a droga entre compartimentos. O medicamento distribúese inicialmente no compartimento central antes da distribución aos compartimentos periféricos. Se se coñece o volume inicial de distribución (VC) e a concentración desexada para o efecto terapéutico (CP), é posible calcular a dose de carga para alcanzar esa concentración:

Cargando dose = CP X VC

Tamén se pode usar para calcular a dose de bolo necesaria para aumentar rapidamente a concentración durante unha infusión continua: dose de bolo = (CNEW - Cactual) x VC. A taxa de infusión para manter un estado constante = CP X Larance.

Os réximes de infusión sinxelos non conseguen unha concentración de plasma de estado estacionario ata polo menos cinco múltiplos da media vida de eliminación. A concentración desexada pódese conseguir máis rápido se unha dose de bolo é seguida por unha taxa de infusión.